Communicatiearmoede door Nintendo?

Om mij heen hoor ik de zorgen van ouders over hun kinderen die te veel achter de computer, en vooral de Nintendo DS. Uren kunnen ze zich ermee vermaken. De zorg is dat ze hun creativiteit en sociale vaardigheden onvoldoende benutten en ontwikkelen. Maar is dat wel zo? In het begin misschien, als ze heel druk zijn met het ontdekken van het spel en het leren van de vaardigheid om het goed te kunnen spelen. Maar daarna? Mijn oudste dochter gebruikte de Nintendo vorig jaar op de camping om snel in contact te komen met andere kinderen met Nintendo’s. Ze pikt wireless op dat er meer Nintendo’s in de buurt zijn en gaat op zoek. “ Wel spel speel jij? En welke heb jij nog meer?”, zijn de eerste vragen om contact te maken. Binnen de kortste keren waren ze met 4 kinderen Mario Party tegen elkaar aan het spelen. Dit werd vervolgens afgewisseld met zwemmen, waterballonnen gevechten en verstoppertje spelen.

Mijn middelste dochter is ook een fervent Nintendo-speler en heeft laatst bedacht dat zij  nu wel eens haar eigen Nintendospel wil maken (aan ambitie geen gebrek). Het spel heet Super Maxland en ze heeft ook al een paar tekeningen gemaakt hoe het er uit gaat zien.

Op het internet ontdekten we GameMaker4You, een boek waarmee je zelf een computerspel leer maken. Dat besteld en vanochtend zaten mijn oudste twee gezusterlijk samen achter de computer om zich de eerste beginselen eigen te maken. Er werd overlegd, gepuzzeld, beredeneerd, door elkaar Engels en Nederlands gecommuniceerd (er zitten ook een hoop Engelse termen in) en gefantaseerd. Ze ontdekten ook dat het begin, nadat het echte nieuwe eraf is, ook best even saai en taai is. Hoezo ontwikkelen kinderen met gamen onvoldoende creativiteit en sociale vaardigheden? Mijn kinderen ontwikkelen al spelend communiceren, logisch denken, engels en creatviteit tegelijkertijd. Prachtig toch?

De behoefte om te ontdekken en dingen samen te doen, zit toch wel in kinderen en ze gebruiken de wereld om zich heen, en dus ook hun Nintendo en computer, om dat te doen. Toch jammer dat het huidige onderwijs nog zo weinig gebruik maakt van deze nieuwe mogelijkheden om kinderen geintegreerd en vanuit hun eigen interesses ‘ projectmatig te laten leren’. Af en toe zijn er uitzonderingen met mooie voorbeelden, zoals Tim Ryland, die met zijn leerlingen van 10-11 jaar gezamenlijk het spel Myst klassikaal speelt en zo bijvoorbeeld taalonderwijs integreert. Leven de Tim Rylands van deze wereld.