Oordeel uitstellen? Wat een onzin!
Hoofd-oordeel
Tijdens mijn NLP-opleiding heb ik al geleerd hoe belangrijk het is om je oordeel uit te stellen en onbevooroordeeld open te staan voor verbindingen en informatie van anderen. Vorige week mocht ik deelnemen aan een workshop Authentiek Spreken, waarin dit één van de drie regels was. Naast stilte en ademhaling vanuit de buik. Een mooie manier om te leren spreken voor kleinere en grotere groepen. En het werkte weer fenomenaal. Vooral het uitstellen van het oordeel over mijzelf werkt enorm bevrijdend. Door mild te zijn naar mezelf is het makkelijker om gewoon stil te zijn en pas te gaan praten als de flow aan woorden vanuit mijzelf boven komt. Niet te moeten praten, niet iets specifieks te moeten zeggen, niet te hoeven imponeren, maakt uiteindelijk mijn verhaal authentieker, interessanter en leuker om naar te luisteren. Mijn hoofd (lees oordeel) en mijn denkpatronen zitten mijn authenticiteit in de weg. Maar het zelfde geldt voor luisteren. Door niets te denken, maar gewoon open te staan voor wat er komt van de ander, ontvang ik meer.
Buik-oordeel
Maar hoe zit het met je intuïtie? Kun je dat ‘oordeel’ ook uitstellen? Op dezelfde dag ontmoette ik iemand waarvan ik direct enorme pijn in mijn buik kreeg. Mijn collega, aan wie ik dit vertelde, zei direct “hoe weet je dat nu, stel je oordeel uit”. Ik heb dat echt geprobeerd, maar de buikpijn ging niet over. Tijdens de workshop deed iedereen zijn beste om zich kwetsbaar op te stellen, te leren en te delen met anderen, behalve de persoon waar ik buikpijn van kreeg. Hij bleef energie zuigen en ik bleef het nare gevoel houden. En aan het eind van de dag was mijn conclusie, je oordeel in je hoofd kun je uitstellen, dat levert veel op. Maar je intuïtie liegt niet, en hoef je dus niet uit te stellen. Ook als je hem nog niet rationeel kunt uitleggen. Die heeft toch wel gelijk. Luister er naar en doe er wat mee. In mijn geval was dat mijn energieflow afsluiten voor deze energievreter.
Herinneren en afleren
Eigenlijk is het best gek dat wij vooral geleerd hebben om de signalen uit ons hart en buik te negeren en te onderdrukken, terwijl wij de signalen uit ons hoofd heel serieus nemen. Dat heet opvoeding en scholing. Emoties mogen we niet te veel tonen, en zetten we vast in ons lichaam en keuzes moeten we vooral rationeel onderbouwen. Zo leren we dat als kind, thuis en op school. En vervolgens als we ouder zijn, ontdekken we dat we hiermee ons zelf voor de gek houden, en eigenlijk onze intuïtie allang weet wat we willen en zouden moeten doen. Nu nog vaardig worden in het rationeel verkopen van ons buikgevoel voor die ander die een verklaren wil. Of gewoon maar af doen met “zo voel ik het nu eenmaal.”
Het boek “De vrije wil bestaat niet” beschrijft dit ook, hoorde ik van een collega. Daar ga ik mij nog maar eens goed in verdiepen.
En verder ga ik vooral luisteren naar mijn buikoordeel en mij niet meer afvragen waarom ik voel, wat ik voel.
Tags: buikgevoel, intuitie, luisteren, oordeel, verbinden
Boeiende les! Ik deed ooit een cursus intuïtief denken. Door middel van dezelfde ademhaling vanuit de buik, juist je intuïtieve gevoelens te vangen en te leren vertrouwen.
Omdat (hoofd) opvoeding en ervaringskaders je intuïtie kunnen verdringen of vertekenen.
De balans is natuurlijk als beiden ‘lekker’ samenwerken.
maar jemig wat is dat lastig als emoties meespelen!
Maar geloof me, intuïtie liegt niet. Dat oordeel kun je altijd vertrouwen, hoe griezelig dat ook is vanuit ons hoofd.
Mooi mooi wat ik lees.
Het is ook mijn ervaring, dat je het best trouw kunt blijven aan je intuïtie, ook al begrijpt je hoofd nog niet precies waarom.
Mijn ervaring is ook, dat je in de loop van de tijd gaat inzien, dat het begrip dus komt waarom je intuïtie anders heeft aangegeven of aangeeft dan de gevestigde regels en waarden.
Marie-Bernadette
Ook met intuïtie blijf ik bij uitgesteld oordeel. Verifieer eerst je oordeel voor je handelt.
Ik mocht deze week een groep collega’s in een 24-uurssessie begeleiden. Al direct na het begin ontdekte ik in de voor mij overigens onbekende groep een irritant betweterig mannetje, die (ook?) nogal expliciet was en daarmee nogal wat negatieve ruimte nam. Meteen afgesproken met mijn collega procesbegeleiders om hem in de gaten te houden.
Na afloop van de dag, helaas toen lukte het pas, op hem afgestapt en het gesprek met hem aangegaan. Het bleek dat hij nogal ziek was, helemaal niet tegen groepen kon, het liefst in zijn eentje achter de PC dingen verzon etc.
Jammer dat ik dat niet eerder wist, want dan had ik hem en de groep beter kunnen helpen. Nu vertrok hij met voor de zoveelste keer een tik op zijn neus van zijn collega’s, hetgeen hem sterkte in zijn plein-vrees.
@Laurens
Mag ik ingaan op jouw comment?
Kwam jouw eerste reactie op de zieke man uit je intuïtie?
Of was het dat hij emotioneel iets in jou raakte?
Bij zuivere intuïtie zou je hem volgens mij JUIST op waarde hebben aangevoeld 😉
Wat goed en fout is zit opgeslagen in onze genen. Alles wat we daaromheen optuigen – wetten, trainingen, noem maar op – dient ons systeem dat maatschappij heet. Maar als je het goed beschouwt is dat alles tweede natuur en leid ons af van onze natuur…
Leid = leidt…
Geweldig herkenbaar! Mooi blog, trouwens. Maar een vraag: Hoe flik je dat, dat afsluiten voor die slurpende energieflow? Ik worstel er al tijden mee….
Ik doe dat zelf door de energiestroom uit mijn buik denkbeeldig als een soort fotolens wat dichter te draaien. Werkt bij mij altijd!