Transformatie en dankbaarheid

De geboorte van een vlinder
(voor wie hem nog niet heeft gelezen ;o))
“Een man zat op een mooie voorjaarsdag genoeglijk op zijn terras te genieten van een heerlijk voorjaarszonnetje. Zijn blik werd getroffen door een langwerpig ding waar van binnenuit beweging in zat. Toen hij ging kijken bleek het een cocon te zijn waaruit zich een kersverse vlinder aan het bevrijden was. Hij zag onderin een piepklein gaatje waar die enorme vlinder zich door heen moest worstelen. Hij vond dat zielig en dacht ik ga de vlinder helpen. Hij pakte een schaar en knipte de cocon open. Een tijdje later zag hij ontsteld iets wat op een vlinder leek met slappe vleugeltjes, dood op de grond liggen. Hij had niet moeten helpen, want dat piepkleine gaatje had een functie. Omdat de vlinder zich door dat gaatje heen moet worstelen, wordt er vocht in z’n vleugels geperst en kan hij de wijde wereld in vliegen.”(uit: Kun je een rups leren vliegen?)

Roerig jaar

Voor mij was dit een roerig jaar: op het werk, in mijn relatie en in mijzelf. En als ik om mij heen kijk zie ik veel mensen die een roerig jaar achter de rug hebben. Is dit een psychologisch effect (als je zelf zwanger bent, dat het lijkt of iedereen zwanger is)? Misschien: als veertiger heb ik veel mensen in mijn omgeving in die zelfde leeftijdsgroep. Hebben we allemaal last van een midlife-crisis? Ik geloof het toch niet. Voor veel mensen was het een zwaar jaar en dat was geen toeval of generatieding. Ja, de effecten van de crisis spelen een rol en ziekte en tegenslag zijn er altijd wel. Maar er is echt meer aan de hand.
Ons hele systeem, vooral gebaseerd op geld, staat op wankelen. We voelen allemaal meer of minder dat het zo niet verder kan. We zien en voelen de individualistische graaicultuur, het grootverbruik van de aarde, willen meer, meer, meer, maar we zien ook de eindigheid. Een deel van de mensen denkt nog: ‘na mij de zondvloed’ of  ‘als ik nu maar genoeg graai, kan ík het nog lang volhouden’.

Hoe raar is ons systeem?

Herman Wijffels noemde het ook nog tijdens zijn verhaal op de Energiedag van 30 november. Het blijft vreemd dat mensen die uit het arbeidsproces vallen betaald worden om niets te doen. Bizar voorbeeld is ook weer onze werkster. Een bijzondere vrouw, net zo oud als ik, die blaaskanker heeft overwonnen en nu het leven doorgaat met een stoma. Niet makkelijk, maar zij slaat zich er bijzonder goed doorheen. Ons systeem heeft besloten dat zij alleen nog een zittend beroep mag uitvoeren en dus niet maar haar grote passie mag leven: schoonmaken. Daarnaast worden er zoveel restricties op haar werkomgeving gelegd (werkplek binnen x meter van een toilet, maximaal 5 keer een kwartier lopen op een werkdag, …..), dat zij zo ongeveer nergens meer aan de bak kan. Ze staat op de wachtlijst en hoopt over anderhalf jaar aan de slag te mogen bij een Sociale Werkvoorziening. En dat terwijl thuis de muren op haar af komen. Natuurlijk is het goed dat mensen die mindervalide zijn of ziek beschermd worden, maar gaan we daarin niet veel te ver? Onze werkster zou liever nog 20 jaar haar passie willen doen en dan misschien een paar jaar eerder dood gaan, dan nu al op 40-ste achter de geraniums te verdwijnen.

Transformatie

Maar tegelijkertijd is er ook een hele groep mensen bezig met herbezinning en vervolgens transformatie. Allemaal aan het worstelen om uit de cocon te kruipen om vlinder te kunnen worden. We staan op het grensvlak van de overgang naar een tijdperk, waarin verbinding en eenheid de basis worden van een vernieuwd systeem, maar waarin ook eigenheid zijn waarde heeft.

Een mooi voorbeeld waarin ik de veranderde behoefte van een steeds grotere groep zag was het programma Leiders Gezocht op de zondagavond, waarin Jeroen Smit op zoek gaat naar het nieuwe leiderschap. Met name via Twitter kon je zien hoe het programma steeds meer fans kreeg. Waar je tijdens de derde uitzending nog tegelijkertijd de hashtag #leigez kon volgen en naar elkaar kon reageren, explodeerde de Twitter vanaf de vierde uitzending en kwam er meer reactie dan voor mij behapbaar was. Prachtig!

De Maya’s hadden het al voorspeld: in de overgang van het vissentijdperk naar het watermantijdperk gaan de ontwikkelingen steeds sneller en heftiger. De spiraal draait naar binnen steeds sneller, tot we in 2012 overgaan naar een nieuwe spiraal en we weer in de buitenste omwentelingen geraken. En die transformatie, net als bij de vlinder die uit de pop kruipt, is een worsteling die tijd kost. We zijn nog maar net begonnen met worstelen en hebben dus nog even te gaan (nog 2 jaar volgens de Maya’s). De kunst is om de worsteling, deze roerige tijd, te ervaren als een bijzonder proces; een proces waar we samen door heen gaan. Ik merk zelf dat, door mijn eigen transformatieproces te delen met anderen die hem ook meemaken, het proces ineens minder zwaar wordt en zelfs energie geeft en kracht.

Dankbaarheid

Door er zo in te zitten, ervaar ik de roerige tijd meer als een geschenk. Niet altijd makkelijk en fijn, maar wel iets om dankbaar voor te zijn. Ik mag het toch maar meemaken en groeien. En ik voel dat ik sterker word.
Tijdens ons kerstdiner met Syntens had ik voor iedereen een spiritueel inzichtskaartje meegenomen. Iedereen mocht zijn eigen kaartje trekken, en ook ik zelf heb er een getrokken. En dit was wat er op stond: “Dankbaarheid is mijn sleutel tot overvloed”.
Hoe waar bleek dit toen ik afgelopen maandag hoorde dat één van mijn collega’s, Erik Peeters, op zaterdag (mijn verjaardag) op 44 jarige leeftijd was overleden aan een hartstilstand. Ineens moet je onbedoeld afscheid nemen van een fijne collega en mooi mens. Vaarwel Erik!
Op dat moment besefte ik weer even heel krachtig hoe belangrijk het is om dankbaar te zijn voor wat ik ben en wat mij tot nu toe is toe gevallen. Als ik dat doe, voel ik de overvloed. En nee, het verdriet, de pijn en af en toe de vermoeidheid zijn er nog steeds, maar het voelt toch anders.

Dank je wel aan alle mensen die met mij mee zijn gereisd in het afgelopen, roerige jaar.