Schaarste of overvloed?

Er is op dit moment veel in ontwikkeling als het gaat om overvloed en schaarste. Wat voorheen schaars was, is nu in overvloed. Denk aan technologie, communicatiemogelijkheden, geld, reclame, spullen…. Daarentegen is er ook nieuwe schaarste, namelijk schaarste in vrije tijd, aandacht, vertrouwen, gekwalificeerd personeel, open ruimte, schoon water en andere natuurlijke hulpbronnen. Seth Godin beschrijft mooi hoe dit invloed heeft op bijvoorbeeld onze dienstverlening en marketing. We zijn de reclames zat en willen als consument niet meer verleidt en misleidt worden. We (klanten/consumenten/mensen) ontdekken wat wij eigenlijk altijd al wilde, namelijk ‘met respect behandeld worden en verbonden worden met anderen’. We willen niet meer geïnterrumpeerd worden, maar aangesproken worden met verhalen die er voor mij, als uniek individu, toe doen.Toch betrap ik mijzelf erop, dat ik nog vaak redeneer vanuit de omgekeerde situatie. Ik ben druk bezig om geld te vergaren om allerlei spullen te kunnen krijgen, laat mij verleiden om dingen te doen, die er eigenlijk niet toe doen…. En dit gaat nog regelmatig te koste van de echte schaarse zaken als rust, aandacht, tijd en echte verbinding.

Goddelijke Eenheid

Door een wijs besluit eind vorig jaar, dank je wel Jan, had ik afgelopen week twee hele dagen in mijn agenda vrijgehouden om gewoon iets te doen, omdat ik dat leuk vind, met mensen die er voor mij toe doen, in volledige aandacht en verbinding. Twee dagen in het Nu leven, ontdekken wat je dan op je pad krijgt, dat volledig omarmen en ervan genieten. En dan is er die overvloed; aan flow, creativiteit, plezier en verbondenheid met een enorme grootsheid. Verbinding op fysiek-, hart- en zielsniveau. De wereld lijkt dan samen te smelten tot één Eenheid; een Goddelijke Eenheid. Geen angst en afscheiding meer, alleen nog verbinding en heelheid, blijdschap en geborgenheid.

Overvloed in de relatie

Ook in relaties redeneren wij nog sterk vanuit schaarste. Onze levenspartner lijkt wel een bezit, wat leidt tot de perceptie van schaarste. We eisen elkaars aandacht op, verwachten van alles van de ander en vooral dat hij of zij zielsveel van ons houdt en ondertussen zijn we jaloers op de mooie verbindingen die hij of zij met anderen heeft. Alsof er schaarste bestaat aan verbinding en liefde. Maar is dat wel zo?

Tijdens één van mijn opleidingen had ik een medecursist, die ermee worstelde dat zijn vrouw met een andere man beter kon praten als met hem. Hij was een prachtig, liefhebbend mens, maar ook een binnenvetter, die het lastig vond om zijn gevoelens te uiten. Zijn vrouw had behoefte aan meer gesprek en reflectie, dan hij kon geven. Maar hield zij daarom minder van hem? Misschien hield ze juist wel meer van hem. Zij accepteerde dat hij was wie hij was en wilde juist daarom zijn levenspartner zijn. Echter zij had ook behoeftes die zij binnen deze relatie niet kon vervullen en zocht die buiten deze relatie, om daarmee ook zelf te kunnen zijn wie zij was. Eigenlijk heel mooi, toch?!

Is dat niet waar relaties om draaien? Groeien naar volledige verbinding en acceptatie van de ander en jezelf? Inclusief de krachten en schaduwkanten van allebei? En daarmee ook de acceptatie dat de ander nooit perfect kan zijn in het vervullen van jouw behoeften? Is de ander niet vooral een reisgenoot met wie je samen de reis van je leven maakt, waarin je deelt en groeit en af en toe elkaars rugzak even draagt als het te zwaar wordt?

Verdringing of verrijking?

Maar als dat zo is, is het toch heel vanzelfsprekend dat wij naast een levenspartner behoefte hebben aan meer volledige verbindingen met anderen? Anderen die tijdelijk met ons mee reizen en ons kunnen aanvullen en gidsen om heel en één te worden en mee te groeien en genieten van de reis? Zonder de ander uit te sluiten?

Ik herken dit zelf zeker wel, maar het is soms ook een worsteling. Want wat betekent dit voor de relatie met mijn levenspartner? Kan dit leiden tot verdringing en afscheiding? Of kunnen deze werkelijk naast elkaar bestaan, en elkaar juist versterken en verrijken? En groeien we daarmee voorbij de angst voor eenzaamheid en afhankelijkheid? Ben ik in staat om volledig in verbinding te zijn met meer dan één, meer dan drie, meer dan vijftig, …… anderen? Of terwijl is er schaarste in verbinding of overvloed?

Mijn aandacht en tijd lijken beperkt en dus schaars, ook ik heb maar 24 uur per dag, helaas. Maar mijn inzicht en ervaringen van afgelopen week heeft mij weer doen geloven dat wij tot veel meer en diepere verbindingen in staat zijn, als wij onze angst voor afscheiding, verlies en eenzaamheid los durven laten. Als wij onszelf en elkaar accepteren en respecteren zoals we zijn. Dan kunnen we éénworden op fysiek-, hart- en zielsniveau in een fractie van een moment, waardoor tijd geen rol meer speelt, enkel aandacht in het Nu.

In het Nu is er de keuze voor volledige verbinding met mijzelf, en daarmee de mogelijkheid tot volledige verbinding met de wereld. Kom maar op met die overvloed!