Zien en gezien worden
Afgelopen week was weer een leerzaam weekje. Met name door twee extreme situaties: een presentatie over mijn rode draad in mijn leven op het Inspiratiepodium van Inspiratiehuis Arnhem en mijn voortgangsgesprek met mijn leidinggevende.
Ontdekkingsreiziger in een Nieuwe Tijd
Eerst maar de spannende, maar ook aangename situatie: mijn persoonlijke verhaal bij het Inspiratiepodium van Maria Mazarakis. Maria had mij gevraagd, samen met nog 4 sprekers, in een kwartier een beeld te schetsen van de rode draad in mijn leven tot nu toe. Ik moet toegeven dat ik het vooraf heel spannend vond om zo kwetsbaar een zo persoonlijk verhaal te vertellen. Mijn verhaal is maar een gewoon verhaal van iemand met mooie en minder mooie kanten, hoe kan dat nu inspireren? Echter toen ik daar eenmaal was, in de groep mensen die daar waren en de andere verhalen hoorde, was het ineens heel natuurlijk en vrij om ook mijn eigen verhaal te vertellen over de Ontdekkingsreiziger in een Nieuwe Tijd. Aan het eind prachtig samengevat door Arco Kats in een muzikaal gedicht. 
Het was mooi om te ervaren dat je kwetsbaar en echt mag zijn en je daarmee ook andere kunt inspireren om hetzelfde te doen. Ik heb daarna nog zoveel prachtige mensen gesproken met allemaal hun eigen, echte verhaal. Het voelde daar veilig en vertrouwd, ondanks dat ik de meeste mensen nog nooit eerder had ontmoet. Ik werd gezien voor wie ik was en zag de anderen voor wie zij waren: puur en eigen.
Zien is geloven?
De volgende dag liep iets anders. Ik had voortgangsgesprek en kreeg de boodschap: ‘je krijgt een 1 op resultaten en op gedrag, omdat ik geen resultaten en verbinding zie’. Nog los van het feit of het terecht is of niet, was het effect bij mij een complete blokkade. Mijn eerste neiging was de boel de boel te laten en lekker naar huis gaan. Wat heb ik hier te zoeken.
Nu, een paar dagen later, kan ik weer wat helderder denken en vraag ik mij nog steeds af wat hier is gebeurd. In mijn beleving spelen er twee zaken mee: zichtbaarheid en verwachtingen.
Eerste maar mijn zichtbaarheid. Ik ben voor heel wat mensen goed zichtbaar, en ook mijn resultaten zijn op diverse manieren zichtbaar, binnen en buiten de organisatie. Vragen waar ik dan ook mee worstel zijn: Waarom heeft hij dat niet gezien? Heeft het te maken met kunnen zien of willen zien? Ligt de verantwoordelijkheid voor het zichtbaar worden van mijn resultaten volledig bij mij? Of mag ik ook iets van mijn leidinggevende daarin verwachten?
En dan mijn verbindende gedrag. Ik ben afgelopen half jaar bezig geweest om op organisatieniveau weer verbinding te krijgen met collega’s, onze leiding en het ministerie over het onderwerp Organisatie Innovatie. Een heel belangrijk onderwerp in mijn beleving, dat steeds verder in de verdrukking leek te komen. Daardoor heb ik misschien wel minder energie en tijd gestoken in de verbinding binnen ons eigen team, dan ik daarvoor deed. Terwijl mijn leidinggevende had verwacht dat ik mij daar hard voor zou maken. De vragen die ik hier houd zijn: Is de ene verbinding belangrijker dan de andere? En voor wie dan?
Houdbaarheidsdatum verstreken?
Maar misschien is er wel iets heel anders aan de hand, iets wat ik te leren heb. In mijn blog over de Transformatie van Hiërarchie heb ik al aangegeven dat ik geloof dat we behoefte hebben aan herijking van hiërarchie. Ik ben niet tegen hiërarchie, maar geloof niet meer in hiërarchie zonder toegevoegde waarde. Een leidinggevende die een medewerker kan helpen vanuit zijn bredere visie en wijsheid om de juiste keuzes te maken, meer in zijn of haar kracht te zijn, te verbinden met anderen die hem of haar tot nog grotere hoogte te brengen en ondersteunt met persoonlijke groei. Daar geloof ik in. En ik zie en ken ook genoeg voorbeelden waarin dit zo nog steeds werkt. Maar niet in alle gevallen. En voor mij is de vraag: wie bepaald dan de toegevoegde waarde?
Ik zit al zo lang in deze organisatie, dat ik geloof dat ik het bredere perspectief aardig kan overzien. Ik heb inmiddels, in mijn beleving, genoeg collega’s en vrienden die mij van de benodigde feedback te voorzien om te kunnen groeien en mijn eigen lat ligt bijna altijd hoog (soms eerder te hoog).
Ik ben klaar met het maken van resultatenlijstjes, het bedrijven van persoonlijke pr voor het systeem en het overleggen, als dat in mijn beleving geen toegevoegde waarde heeft (bijvoorbeeld omdat het allang in de systemen is terug te vinden). Ik wil graag de ruimte om in mijn kracht te staan en de Red Monkey te kunnen spelen (zie: Red Monkey Innovation Management van Jeff Staes). Dan ben ik op mijn sterkst en heb ik de meeste toegevoegde waarde naar anderen. En soms vind ik het fijn om ook even een schouderklopje te krijgen
En als ik geen toegevoegde waarde meer heb als Red Monkey, is het misschien tijd om op zoek te gaan naar een ander oerwoud.
Maar misschien moet de Red Monkey gewoon even op vakantie!
Tags: inspiratiehuis Arnhem, inspiratiepodium, Maria Mazarakis, red monkey, zichtbaarheid, zien
Kwetsbaar blog. Mooi geschreven.
Tijd om ruimte te maken voor de eigen kracht en er echt voor te gaan staan!
Mooi geschreven. Proef gevoelens van teleurstelling. De verwachtingen van anderen is moeilijk aan te beantwoorden . Ze zijn niet van jezelf en daarom kan het bij diegene blijven zodat je het los kan laten.
Groet Diana
Herkenbaar en eerlijk. Go go go Red Monkey, maar dat mag ook na de vakantie natuurlijk 🙂
Je bent zeker niet voorbij de houdbaarheid.
Je gaat nu juist ontdekken, en dat is heel waardevol, welke belemmeringen er zijn voor organisatorische innovatie. Hoe dit in korte tijd kan worden opgebouwd en weer gesloopt. Heel misschien ontdek je hoe organisatorische innovatie, net als kwaliteit, in een organisatie zou kunnen worden verankerd. 😉
Ha, we hebben ongeveer hetzelfde ‘voortgangsgesprek’ gehad. Ik ben ook een RedMonkey. Mijn directe leidinggevende stelt dat mijn betrokkenheid bij de organisatie en de collega’s onvoldoende is…terwijl hij niet eens naar de referenties van die collega’s (en studenten en werkveld) heeft gekeken die ik bij me had…
Volgens mij is dat het levende bewijs van hoe hard Red Monkeys op dit moment nodig zijn om organisaties te helpen verder te ‘groeien’.
Dank je wel voor jullie inzichten en support. Het is goed om te merken dat ik niet alleen ben in mijn worsteling met de huidige systemen en hiërarchie. Eens met Guido dat we juist nu veel Red Monkeys nodig hebben, maar de tegenreactie is dus blijkbaar dat er ook hard geprobeerd wordt om juist nu de Red Monkeys te demotiveren en te isoleren. Juist nu hebben we elkaar hard nodig.
Bijzonder dat je je zo kwetsbaar opstelt.
Maar je situatie is herkenbaar en helaas ben je niet de enige. Hoe groter en ouder de organisatie, hoe meer het haar zicht op haar bestaansredenen verliest. Het overleven van de organisatie als stelsel van materiële en andere persoonlijke belangen neemt de overhand. Wie dan blijft hameren op waar de organisatie voor zou moeten staan, meestal haar oorspronkelijke doelstelling of gerichtheid op de klanten, brengt de vervangende doelstellingen en belangen in gevaar.
In een veranderprogramma dat ik met een collega voor Nederlandse bedrijven en overheden in Berlijn ga opzetten, trekken wij paralellen tussen de DDR (niet ideologisch!) maar als organisme en een van haar primaire doelstellingen vervreemd bedrijf. Mechanismen van sturing, ordening en stabiliteit worden dan belangrijker dan vrijheid tot initiatieven, intern ondernemerschap en innovatie. De DDR innoveerde niet in politieke zin en viel letterlijk om.
De komende tijd staat dat veel bedrijven te wachten, omdat ze met heel andere dingen bezig zijn dan met waar het allemaal om is begonnen: goede en eerlijke diensten en producten voor hun klanten.
Voor ondernemende mensen die terugwillen naar de oorsprong en de zingeving van het werk, wordt het dan tijd om over ‘De Muur’ naar de overkant te springen: naar een nieuw fris bedrijf of als zelfstandig ondernemer.
Veel waardering voor je openhartigheid en wellicht eens een koffie doen.
Red Monkey’s gaan de wereld veranderen, oude hiërarchiën niet.
Zoek een oerwoud waarin je de ruimte krijgt om wie je bent, om wat je kan en waar je mensen inspireert en blij maakt. Dat is volgens mij de enige manier om zelf blij te worden van wat je doet en bijdraagt. Go monkey go!
Beste Caroline,
Een open en eerlijk blog. Deze bewustwording is belangrijk. En je staat hier zeker niet alleen in.
Kijkend naar jouw verhaal en de reacties ontstaan bij mij de vragen: en hoe nu verder? Wat ga je met dit bewustzijn doen? Ligt de verantwoordelijkheid nu bij de organisatie waar je werkt of bij jezelf? En als je de verantwoordelijkheid bij jezelf legt, moet je dan vertrekken? Heb je deze bewustwording al gedeeld met de organisatie en heb je daarbij ook aangegeven wat je nodig hebt van hen?
Ik ken je verleden bij deze organisatie niet, weet niet wat je allemaal al hebt geprobeerd. Voor mij is echter 1 ding heel belangrijk: ga het gesprek aan, blijf daarbij bij jezelf. Ga niet verwijten maken naar de organisatie, maar maak duidelijk hoe jij het ziet en wat jij nodig hebt. En als je voelt dat ze niet met je meekunnen, verlaat dan de organisatie zonder wrok en zonder verwijt.
Het is net als in de liefde: als de liefde over is en je je gaat storen aan de ander. Vertrek je dan met het risico dat je eenzelfde partner vindt, weer eerst verliefd bent en je later aan dezelfde dingen gaat storen? Of ga je onderzoeken waarom je je stoort aan de ander, waar dat vandaan komt en wat dat voor jou betekent? Als je dat aangaat en je daarmee naar je partner gaat, wie weet wat voor moois er dan ontstaat. En zo niet, dan is het tijd te vertrekken…
Dit zijn zo mijn gedachten. Misschien heb je er wat aan.
Geniet van je vakantie.
Een mooi, openhartig en inspirerend verhaal. Respect en dank voor het delen, Caroline.
Ik heb het met plezier verder gepost en zou het graag willen posten op een nog life te zetten website http://www.voorauthenticiteit.nl. Uiteraard onder jouw naamsvermelding met doorlinking en met jouw goedkeuring.
Mooi mens een goed weekend toegewenst! Veel moois en succes met jouw verdere reis.
Mooi blog Caroline, wat een tegenstellingen in een week! Dank ook voor je verhaal bij het Inspiratiepodium, dat was prachtig. En de Red Monkey, dat is een interessante gedachte. Ga ik delen en me door laten inspireren!
Tsja , herkenbare kost Caroline
Oude RealiTijd die nog niet helemaal voorbij is terwijl de toekomst al is begonnen. TussenTijd noemden we dat geloof ik. Of bewegen in het oog van de chaos waar bovenstroom en onderstroom elkaar treffen. Lekker rondtollen en soms het gevoel dat alle vast grond onder je voeten is verdwenen.
Eerst maar eens lekker op vakantie. Ander soort ruimte in je hoofd krijgen en dan stroomt het vanzelf de goede kant op. Wij zien elkaar september in het mooie Gasselte.
Lieve Caroline… het was voorjaar 2007… wij wandelend in de natuur… je zei ik voel dat ik moet gaan , maar ik voel ook dat als ik ga schiet er een deksel van de pan af en barst het vuur los. De vraag is wordt het dan een gezellig kampvuur of een heftige bosbrand, hmmm ik houd de deksel er nog maar “even” op was je conclusie…
Liefs! Desiree
Hoi Caroline,
We kennen elkaar niet – en toch weer wel. Sommige emoties en ervaringen zijn als bloemblaadjes van dezelfde bloem uitgestrooid over verschillende mensen 😉
Je verhaal is voor mij in meerdere stadia herkenbaar: je zoektocht naar waarde, authenticiteit en puurheid, de confrontatie met jezelf in het moederzijn, de spiegel die je dochter mag zijn voor je (voor mij is het mijn zoontje met ADHD), een aapje willen zijn (weet je zeker dat je nog in het oerwoud bent, of ongemerkt toch terechtgekomen in de woestijn?)…
Weet je, ik heb het vermoeden dat je het antwoord op je vragen diep down kent. Je kunt in de woestijn blijven om te bewijzen dat apen daar ook kunnen overleven. Je kunt knokken, water halen en plantjes planten om van de woestijn een oerwoud te maken. Maar je thuis is niet de woestijn, dat zal het ook nooit worden. Je hoeft niets te bewijzen. Een aap is overal een aap, daar kan niemand wat van afhalen of toevoegen 😉
Ik wens je van harte veel wijsheid -en het lef om ernaar te luisteren.
Liefs,
Leona
Lieve Caroline. Ik wil graag reageren op jouw persoonlijke en eerlijke blog. Mooi geschreven eerlijk uit het hart.
Afgelopen week kreeg ik een berichtje, je was even de kluts kwijt. We hadden je bij de roeitraining gemist. Zaterdag was je er met ‘Arnhemse meisjes’ om het goed te maken. Nu pas las ik je laatste avonturen als ontdekkingsreiziger op jouw blog. Ik ken je nu een tijdje en leer je kennen als een verbindende en warme vrouw die vanuit zorgvuldigheid en met aandacht haar bijdrage levert aan alles waar ze bij betrokken is. Soms bescheiden maar meestal stellig in volle overtuiging, waarbij je open blijft staan voor andere standpunten. Het lijkt me geweldig om jouw leidinggevende te mogen zijn. Ik kan dan ook niet begrijpen hoe iemand komt op een 1 op resultaat en gedrag. Maar als leidinggevende kun je natuurlijk ook wel eens verblind zijn en lukt het even niet om iemand te kunnen zien. Jouw blog en jouw verhaal op het inspiratiepodium wat nu gewoon op internet te zien is, zouden mij (maar wie ben ik?) doen besluiten om het gesprek nog eens over te doen….
Nu snap ik waarom je even de kluts kwijt was. Ga door op de ingeslagen koers, het komt wel goed.
Blijf lekker roeien, ik coach je graag. The RedMoncekys, in plaats van Medea, misschien nog een betere naam voor de ploeg, een geuzennaam!
Trap door en hou vol, nooit opgeven!
Sportieve groet,
Peter-Paul Lucker
in het veld waar jij bezig bent vervallen de oude beoordelingscriteria. een 1 zegt dus alleen iets over het perspectief van waaruit je leidinggevende keek. Ik gun hem dat hij leert zien hoe kostbaar jij dus juist bent. Ben heel blij dat ik dat al weet. en geniet van elke keer dat we weer samen een stukje reizen.
LIefs Nils Roemen
toen ik alle reakties las naar aanleiding van de blog van caroline overweldigde mij de keur aan invalshoeken van de verschillende mensen. prachtig om dit alles te lezen in mijn tussentijd. ik voel ook haar pijn voor onderwaardering en ‘niet gezien worden’.
Caroline, van mij krijg je een grote schouderklop (voel je die?) voor je kwetsbaarheid, je open communicatie en je wil om te leren.
En wat ik geleerd heb uit de vorige commentaren: mijn grootste uitdaging is ook mijn drijfveer: als Red Monkey in een woestijn te mogen leven.
Dank je wel, lieve collega. Ik voel hem heel goed. Ook ik ben overweldigd door de verschillende reacties. Ik heb opnieuw ervaren dat er veel perspectieven zijn om naar een situatie te kijken, en dat daarin geen goed of fout zit, maar vooral energie en kracht of juist weerstand en belemmering. De kunst voor mijzelf is om toch steeds weer voor de lichtkant te kiezen, en te durven reflecteren en leren, naar mijzelf maar ook naar mijn omgeving. Mijn behoefte om aardig gevonden te worden zit mij soms wat in de weg ;o)