Luchtbellen en liefdevol loslaten

Onze maatschappij en organisaties zitten vol luchtbellen. Daarmee bedoel ik al die functies, systemen, activiteiten en programma’s die er mooi uitzien en prachtig georganiseerd en geolied lijken, maar als je goed kijkt voegen ze eigenlijk niets of weinig toe aan het grotere geheel. En als je ze vervolgens doorprikt, blijkt de inhoud leeg en vluchtig; Opgebouwd uit valse verwachtingen en opgeklopte doelstellingen gaan de geldwolven er van door met de buit.

Of het nu gaat om grote systemen als hedgefondsen en het ingewikkelde systeem van het opknippen van hypotheken in pakketten en doorverkopen zoals in de VS. Of heel dichtbij in onze eigen bedrijven, eigen gemeente of wijk. Het zit overal, als je maar anders kijkt.

Bijvoorbeeld de luchtbellen op financieel niveau: het geld maken met geld. Dit levert geen enkele toegevoegde waarde aan het grotere geheel. Het gaat alleen maar om het schuiven van geld naar andere plekken, en dat zo vaak en diffuus doen, dat er bepaalde mensen, die het systeem doorzien geld verdienen, die door andere wordt opgebracht. De rijken worden rijker over de rug van anderen. Luchtbellen die wat mij betreft zo snel mogelijk moeten worden doorgeprikt.

Maar ook kleine luchtbellen. Een vriendin vertelde mij laatst hoe haar verkoop- en resultaatgegevens werden bijgesteld, omdat de regels waren veranderd. Toen zij ging uitzoeken wat er aan de hand was bleek dat de regels waren veranderd om dat zij anders meer zou presteren dan haar baas. Er waren dus twee mensen druk geweest met het veranderen van cijfers en regels, maar wat voegt dit toe? Wat merkt de klant hiervan? Maar nog erger wat maakt dit kapot? Mijn vriendin heeft het bedrijf de rug toegekeerd en is gaan, en dat terwijl zij een zeer waardevolle medewerker was.

We kunnen echt zonder. Probleem is dat we het zo in al onze systemen hebben opgesloten, dat we de luchtbellen vaak niet herkennen of hele goede argumenten hebben bedacht waarom we ze toch nodig hebben. De baas van mijn vriendin heeft vast een prachtig betoog over zijn toegevoegde waarde, om zijn mensen scherp te houden, de cijfers te controleren en zijn mensen aan te jagen. Maar had hij echt relevante toegevoegde waarden?

Loslaten

Als ik er over na denk word ik er moedeloos van. Wat hebben we er een zootje van gemaakt. Hoe krijgen wij in hemelsnaam deze puinhoop weer de goede richting op? En hoe harder ik vecht, hoe moeier ik word. Zo ook mijn gevecht voor Sociale Innovatie in het MKB. Volgens mij een prachtige route om samen onze luchtbellen door te prikken en te komen tot mooie bedrijven met veel Toegevoegde Waarde. In mijn werkveld blijft Sociale Innovatie een beetje in de gedooghoek en wordt niet echt serieus genomen. Dit ga ik niet redden. Ik ben het vechten zat.

En dan lees ik ineens weer de Boeddhistische uitspraak: “alles is precies zoals het moet zijn”. En komt Jolanda Pit op mijn pad die mij zegt: “laat het liefdevol los, gun iedereen zijn eigen proces. Stop met vechten. Dit is de tijd om goed voor jezelf te zorgen.” Wijze woorden en het helpt. Hoe meer ik het gevecht loslaat en voor mijzelf ga zorgen, des te meer hulp krijg ik vanuit allerlei hoeken. En ineens komen er zaken weer in beweging.

En dan ligt er ineens afgelopen week die bedrijfslevenbrief, waarin Sociale Innovatie een belangrijk thema is, en zelfs Syntens met naam wordt genoemd om daarin een rol te spelen. Ik kan het bijna niet geloven. Zou het dan toch allemaal goed komen? Juist door niet te vechten, maar liefdevol los te laten en gewoon mijzelf te zijn.
En nu gewoon, zoals Nils Roemen zeg, die kleine bergjes verzetten die er toe doen.

Welk gevecht ga jij loslaten?