Op mijn stip

Het beste uit mensen voor welvaart en welzijn… zo heet de workshop/lezing die ik momenteel regelmatig geef bij ondernemers en bedrijven. Vanuit de stelling dat als mensen ‘wel-zijn’ ervaren, goed in hun vel zitten, plezier hebben in hun werk en bij kunnen dragen aan zinvol werk, zij ook beter presteren in termen van rendement, winst en klanttevredenheid. David Maister heeft deze stelling jaren geleden al wetenschappelijk onderbouwd, toch blijkt het nog steeds een flinke uitdaging voor bedrijven.

Klein is het nieuwe groot

Het beste uit mensen te halen, begint bij het beste uit die ene mens en niet meer bij de organisatie of de systemen. Vanuit die ene mense ontstaat de verbinding met de missie (want ‘de missie is de baas’, zegt mijn collega Anke altijd zo mooi) en ontstaat de bijdrage aan het grotere geheel in de organisatie. Dit denken vanuit klein naar groot is een uitdaging in organisaties. Het vraagt ruimte aan individuele verschillen en diversiteit. De managementmodellen die we jarenlang aanbeden en gepredikt hebben, leve de MBA-ers, denken vanuit groot naar klein. Iedereen past zich aan aan de efficiëntie van het systeem. De mens is het laatste radartje in het organisatiemodel. Maar ja, we hebben niet voor niets het typische Rijnlandse spreekwoord “wie het kleine niet eert,….”. Ik geloof ook stellig daar hierin het MKB nu het voortouw gaat nemen. Waar voorheen alle grote managementmodellen in grote bedrijven werden bedacht en overgedragen naar het MKB, zullen nu MKB-ers laten zien hoe je ‘het beste uit mensen kunt halen…’ door het kleine te herkennen en erkennen en daarmee groot te zijn!

Eerst ik dan de ander

Het beste uit mensen begint dus bij mij, want ik ben die ene mens. Hoe haal ik het beste uit mijzelf? Wat heb ik nodig om een bijdrage te leveren aan ‘de missie, die de baas is’? Ik zie daarin voor mijzelf twee stappen: stap 1 – op mijn stip (gaan) staan en stap 2 – van daaruit verbinden met anderen, groeien en verder excelleren.

Om op mijn stip te staan moet ik mijzelf (leren) kennen. Dat vraagt tijd en aandacht, maar geeft mij ook veiligheid en stabiliteit. Het gaat daarbij om vragen als wie ben ik, wat zijn mijn talenten, wat wil ik toevoegen, en wat zijn mijn grenzen (wanneer ga ik van mijn stip af). Dat laatste is wel een hele belangrijke; mijn grenzen aangeven en er zo voor zorgen dat ik op mijn stip kan blijven staan. Goed voor mijzelf zorgen dus, voordat ik voor een ander, de organisatie of de missie kan zorgen. Pas dan is er in mijn beleving ook ruimte voor stap 2: verbinden met anderen, leren en excelleren.

Zorgen voor mijzelf

Ik hoor het regelmatig mensen zeggen “je kunt alleen voor een ander zorgen als je eerst voor jezelf zorg”. Zoals in het vliegtuig. Bij een calamiteit moet de ouder eerst zelf zijn zuurstofmasker opzetten voordat hij of zij dat bij het kind mag doen. We weten allemaal dat het waar is. Toch doe ik het zelf niet altijd, en zie ik, zeker in deze roerige tijd, veel mensen om mij heen die het ook niet doen. Waarom is dat?

Wat zeg ik als iemand voor zichzelf kiest? Vaak zeg ik “Goed van je!” “Dapper!”, maar denk ik dat ook? Of denk ik soms ook “wat egoistisch!” “en ik dan…?”. In mijn hart weet ik zeker dat je eerst voor jezelf moet zorgen voordat je voor een ander kunt zorgen. En dan bedoel ik natuurlijk vooral in tijd en aandacht. Ik heb het hier niet over geld en andere materiële zaken. Waarom zegt mijn hoofd dan soms iets anders dan mijn hart? Ik denk dat dit er mee te maken heeft dat zorgen voor jezelf ook een grote eigen verantwoordelijkheid inhoudt. Je kunt namelijk niets meer afschuiven op een ander of op de omgeving. Hoeveel makkelijker zou het zijn als onze partner voor ons zorgt, onze baas voor ons zorgt, onze overheid voor ons zorgt…. Dan kunnen wij lekker achterover gaan zitten. Maar ja, zo halen we niet het beste uit mensen en uit onszelf. Het is tijd voor eigen verantwoordelijkheid, eigen grenzen aangeven en zorg voor onszelf. Luisteren naar mijn hart en ons hoofd leren “voor mijzelf zorgen is heel sociaal”.

Het beste uit mij…

Op dit moment sta ik stevig op mijn stip en ervaar ik dagelijks dat geven aan anderen en aan de missie geen enkele moeite kost. Hier sta ik en blijf ik staan. Mijn intentie is daarbij om van hieruit bij te dragen en tegelijkertijd anderen niet te schaden. Als dit laatste toch gebeurt wil ik jou uitnodigen om op jouw stip te gaan staan en jouw grenzen naar mij aan te geven. Dan wordt elkaar vertrouwen en samenwerken ineens een koud kunstje en wordt ‘klein vanzelf het nieuwe groot’.

Vertel mij jouw stip, zodat wij samen kunnen bouwen aan iets groots…