Vertragen en verstillen

Ik kijk in mijn agenda voor komende week en schrik. Hij staat helemaal vol met afspraken: ’s ochtends, ’s middags en veel avonden. Er lijkt geen enkel gaatje om nog even een klusje te doen of mijn mail te lezen. En nog erger, er is geen tijd om het even rustig aan te doen. En dat terwijl ik in deze tijd van grote veranderingen en onzekerheden juist nog meer tijd nodig heb om te vertragen en te verstillen. Weer contact maken met mijzelf, mijn kracht en mijn bestemming. Ik heb het gevoel dat ik voor de overgangen van de ene activiteit naar de andere steeds meer tijd nodig heb om om te schakelen, bij mezelf te komen en op energie te blijven. En ik ben volgens mij niet de enige die dit zo ervaart.

Spelen tijdens je werk

Afgelopen woensdagavond sprak ik tijdens een sessie competentieontwikkeling op de Hogeschool een student die zich enorm ergerde aan een collega die ‘stiekem World of Warcraft zat te spelen tijdens het werk en dat snel weg klikte als hij zijn kantoor binnen liep.’ Ik vroeg hem wat het met hem deed en hij vertelde dat hij zich daarover opwond en er regelmatig met collega’s over praatte (roddelde). Toen ik hem vroeg wat deze jongen voor werk deed, vertelde hij mij dat hij een soort helpdeskfunctie heeft en dat dit werk erg met pieken en dalen ging. Hij werkt dus soms heel erg hard en soms is het even rustig. Is het dan niet prima dat hij in de dalmomenten even een spel speelt? Op zich wel, maar het feit dat hij het steeds weg klikt betekende volgens de student toch dat hij het zelf ook niet helemaal oké vond. Dit patroon herken in veel bedrijven, ook bij mijzelf. Eigenlijk weten we best dat sommige mensen rustig werken en dat heel lang volhouden, de zogenaamde diesels in een organisatie, de duurlopers, en dat je andere mensen hebt die pieken en daarna even rusttijd nodig hebben, de sprinters. Dit heeft te maken met het soort mensen en het soort werk. Waar het bottomline om gaat is welke toegevoegde waarde je levert, niet in welke vorm, toch? Dat deze medewerker niet openlijk laat zien dat hij rusttijd neemt, kan betekenen dat hij beseft dat zijn overall toegevoegde waarde onvoldoende is. Dat was de vooronderstelling van deze student. Het kan echter ook zo zijn dat hij vooral last heeft van het oordeel van anderen, wetende dat zij er regelmatig met elkaar over praten.

Expliciet over verstillen tijdens het werk

Ik merk in mijn eigen omgeving, maar ook bij de ondernemers waar ik voor werk, dat er eigenlijk bijna niet gesproken wordt over hoe verschillend we allemaal werken. Als ik in mijn agenda een gaatje heb, en een collega plant hierin een afspraak met mij, kom ik niet weg met het argument “ik heb even tijd nodig om te vertragen of te verstillen, dus ik accepteer de afspraak niet”. Ondanks dat ik weet dat ik het eigenlijk nodig heb, en anders met minder aandacht in de afspraak zit. Maar zelf doe ik het ook, als ik een collega een uur aan de keukentafel de krant zie lezen, betrap ik mij ook op de gedachte “heb jij niets te doen of zo?”. Vooral als ik het zelf druk heb, betrap ik mij nog meer op dat soort gedachten. Vooral uit jaloezie, omdat ik die rust ook wil hebben. Tijd om meer expliciet met elkaar te bespreken hoe een ieder optimaal kan werken. Dit scheelt ons allemaal veel invullen en vooroordelen naar elkaar. Nog beter, ik kan hulp vragen aan mensen om mij heen om mij te helpen slim te kiezen en zo rust in te bouwen in mijn agenda, transparant en open. Zo kunnen we er op vertrouwen dat die collega die World of Warcraft zit te spelen, op deze manier oplaad om straks de hoos aan telefoontjes weer optimaal te kunnen beantwoorden. Zo halen we het beste uit hem en onszelf en scheelt het ons een hoop roddeltijd. Zeker in het kader van Het Nieuwe Werken essentieel om te beseffen dat vertragings- en verstillingstijd soms broodnodig en ook gewoon werken is.

Ik ga nu kijken hoe ik stilte tijd kan creëren in mijn overvolle week.

Stap voor stap vertragen en verstillen, want Klein is het nieuwe groot