Ongeluk of geluk?
“Boem is ho!”, zei mijn wijze vader altijd. Nou, en dat was het. Een fikse botsing achter op een andere auto. Een ongeluk: airbags, ravage, vluchtstrook, sleepauto, gekneusd borstbeen, trillen, auto total loss, ….
10 dagen lang voelde het alsof al mijn cellen aan het trillen waren. Gelukkig en niet toevallig zat ik een groot deel van die tijd in Guatemala met mijn lieve wijze vader en één van mijn prachtige dochters. Op een plek die voor mij, op dat celniveau, eigen en thuis lijkt te voelen.
Teruggekomen had ik gelukkig direct mijn maandelijkse afspraak staan met Jolande Pit, die mij in mijn proces van de afgelopen 2,5 jaar steeds heeft bijgestaan, gegidst, mijn lichaam en hoofd weer synchroniseerde met mijn zijn en mij geholpen heeft te snappen wat er met me gebeurde. “Je kijkt anders uit je ogen. Wat is er gebeurd?”, is haar eerste reactie.
Een ongeluk? En daar kwam ‘Het Grote Signalenboek’ en Jolande begon voor te lezen: “Confrontatie: je kan er niet meer omheen. Gedwongen stop door jezelf aan jezelf. Dit signaal is bedoeld om je ‘tot leven te wekken’ en afscheid te nemen van al de zaken die eigenlijk op het pad van aftakeling en doding liggen. Respecteer de wetten van leven en Transformeer! Het kan best zijn dat de aard van de plaats waar je net vandaan kwam of van de bestemming waar je naartoe reed op het moment van de botsing symbool staat voor datgene waarmee je in je leven dient te breken.” Boem = ho!
Jolande legt het nog verder uit, zodat mijn hoofd het ook snapt: de laatste stap kon je niet zelf maken. Op celniveau kon jij het patroon van in rust zijn en van daaruit in actie komen niet doorbreken. Daarvoor had je hulp van buiten nodig. Die heb je onbewust en in samenwerking met het Universum afgedwongen. Een ongeluk? He, he, nu snapt mijn hoofd het weer. Op de dag van het ongeluk had ik weer eens te veel afspraken en kon ik mijn innerlijke wijsheid niet kwijt. Ik voelde mij gefrustreerd. Ik probeerde weer te hard. Dom, want ik weet al enige tijd vanuit Human Design: ik ben niet op de wereld gezet om continu hard te werken. Ik ben hier neergezet om op uitnodiging wijsheid en inzichten te brengen en die komen niet als ik zo druk ben of ik niet volledig uitgenodigd ben. Ik hoor te leven in rust en van daaruit in actie te komen en niet andersom. En dit was precies wat Jolande in mijn ogen herkende. “Je basishouding is nu rust. En van daaruit kun je veel doen en betekenen.” En op het moment dat ze dit zei, was het alsof mijn hele lichaam ontspande en was de vreemde trilling in mijn cellen voorbij. Het ongeluk heeft mijn oude patroon op celniveau los getrild en nu zit ik weer ‘op mijn plek’.
Inmiddels twee maanden later, twee maanden van rust en stil zijn, kan ik voelen dat het inderdaad nu anders is. Ik ben in rust en wordt uitgenodigd om mijn bijdrage te leveren in wijsheid en inzichten. Ik hoef daar nu ook niet meer hard voor te werken. Ik ben heerlijk aan het studeren en krijg allemaal nieuwe inzichten. De inzichten komen als vanzelf. Ik weet niet precies hoe het werkt en hoe ik het doe (misschien doe ik juist ook wel niets), maar ik zie verbluffende resultaten en ben getuige van prachtige doorbraken bij de mensen die op mijn inzichten zitten te wacht. Ik ben enorm dankbaar dat het Universum mij zo geholpen heeft en ben nu al nieuwsgierig naar de volgende ontmoeting en ontwikkeling…..
Ik zie nu, dit is met recht: Geluk bij een ongeluk!