Een betere wereld begint bij mijzelf

‘Wil jij een verhaal maken over Vernieuwing voor de leergang Retoriek?’ vroeg Maria mij vlak voor de kerst. Mijn primaire reactie was “NEEEEEEE’. In mijn lijf voelde ik de spanning opbouwen. Niet ‘vernieuwing’. Dat was, dat heb ik afgesloten. Of toch niet? Ik heb nog verscheidene pogingen gedaan om andere mensen aan te dragen, maar tevergeefs. Maria wilde MIJN verhaal. En vanaf dat moment is er wederom een stukje van mijn ontdekkingsreis in deze nieuwe tijd in gang gezet.

Met dank aan Maria.

Vernieuwing: een betere wereld begint bij mijzelf

Arnhem: 10 februari 2016

Mijn persoonlijke ontdekkingsreis over vernieuwing, overleven en leven

Vernieuwing was mijn vak

Ooit was vernieuwing mijn vak. Het begon vanuit mijn verlangen om de wereld te verbeteren en mijn hoop op een bijdrage vanuit vernieuwing. Ik startte mijn studie Milieuhygiëne, waarin ik leerde hoe je met nieuwe technologie de aarde, het water en de lucht kon zuiveren en revitaliseren. Opnieuw tot LEVEN brengen.

Ik leerde hoe de natuur in staat is om zich te vernieuwen in de seizoenen: om de kou van de winter te overleven en in het voorjaar te vernieuwen. En hoe de natuur met mutaties in staat is om zich aan te passen aan de veranderende omstandigheden. Mutaties die eerst spontane fouten lijken, en uiteindelijk de redding blijken en soorten opnieuw doen bloeien en HERLEVEN.

Al gauw breidde mijn nieuwsgierigheid zich uit naar gedragsverandering van mensen. Hoe zorg je dat mensen preventief het milieu beschermen? Nieuw gedrag toepassen om direct al het milieu, de aarde en de natuur te beschermen. LATEN LEVEN.

Destijds was het grote motto in de milieucampagnes: een beter milieu begint bij jezelf. Dit is uiteindelijk voor mij getransformeerd naar een belangrijk motto voor mijzelf:

‘een betere wereld begint bij mijzelf.”

Mijn interesse in vernieuwing bouwde uit naar organisaties en bedrijven, culturen en organisatievormen. Sociale innovatie was het toverwoord. Vernieuwing in aanpakken, organisatiemodellen, ketendenken, waarden als richtlijn. En steeds was er weer iets nieuws waar ik in kon duiken: Semco-stijl, organisatie 3.0, nieuw organiseren, de MKB Krachtcentrale, geluk, …. Ik was er druk mee.

Ik merkte in de afgelopen paar jaar dat ik al die vernieuwingen zat was. Wat nieuw was voor anderen en voor organisaties werd voor mij een grijs gedraaide langspeelplaat en een kunstje. Ik hoorde mijzelf praten, zag anderen geïnspireerd en uitgedaagd worden en was zelf mijn passie kwijt. Was ik klaar met vernieuwing?

Ik stopte met de social media, las niet meer zo veel over vernieuwing in organisaties, negeerde allerlei bijeenkomsten die mij voorheen weer zo konden aanmoedigen. Ik voelde mij niet meer zo LEVENDIG. Maar waarom?

 

Vernieuwing buiten mijzelf leidt bij mij tot overleven

Twee jaar geleden ben ik onderuit gegaan in mijn poging om weer aan de slag te gaan met vernieuwing in mijn omgeving. Het heeft mij compleet gevloerd en van al mijn energie ontdaan. En ineens realiseerde ik mij ook: alles om mij heen blijft vernieuwen, maar ik verouder. Wat doe ik in deze ratrace van vernieuwen en vernieuwingen? Wil ik weer een organisatie overtuigen dat het anders / beter kan? Maar ja, mee kunnen blijven doen in deze ratrace gaf mij tot die tijd altijd een gevoel van zekerheid, inspiratie en drive. Maar, zo realiseerde ik mij ook, deze race eindigt nooit en ik word er doodmoe van. Ik ben aan het OVERLEVEN in plaats van LEVEN.

Misschien is dit wel de midlife crisis waar men het overheeft: mijn cellen vernieuwen zich nog, maar steeds langzamer en soms ook niet meer. Ik krijg rimpels, heb meer tijd nodig om te herstellen van een avondje doorzakken, een blessure duurt langer om te genezen, en ik ben sneller moe als ik weer eens te veel energie heb afgegeven. Daarnaast merk ik dat er vernieuwing zijn die ik niet kan volgen, die mij te snel gaan, die mij niet interesseren, die mij vervelen, die mij niet passen. Waar ik vroeger met veel vernieuwingen mee ging, lukt dat nu niet meer, of belangrijker nog: wil ik niet meer. Deze ratrace is niet meer voor mij. Ik kan zo niet (meer) LEVEN.

Van vernieuwing buiten, naar vernieuwing binnen

Ruim een jaar geleden, rond de jaarwisseling, tijdens het spelen van het Transformatiespel kreeg ik een heldere belemmering in mijn proces:

Je verandert liever de buitenwereld dan innerlijk werken aan het veranderen van jouw respons erop.

En hier was hij weer: een betere wereld begint bij mijzelf. En ineens wordt deel van mijn ontdekkingsreis van de aflopen jaren haarscherp: het begint weer met vernieuwing in mijzelf. Want waar mijn buitenkant veroudert, moe wordt en verveeld, gebeurt dit niet met mijn binnenkant. Er zit in mij iets, misschien heet dit wel mijn Zelf, dat onveranderd, gepassioneerd en vitaal is. Waardoor ik mij niet elk jaar ouder voel, maar het gevoel dat ik eigenlijk nooit ouder wordt, misschien alleen een heel klein beetje wijzer. Ik ben, wie ik ben, wie ik was vanaf dat ik mij mijzelf bewust kan herinneren.

En dit is waar ik de laatste jaren in mijn ontdekkingsreis eigenlijk naar op weg ben. Mijn onveranderde, altijd aanwezige Zelf, mijn eigen bron van eigenwijsheid en nieuwsgierigheid. De enige vernieuwing daarin is misschien de laagjes die ik van mij af pel, waardoor ik mijn Zelf her-ontdek. Een nieuwe ik voor anderen en de werkelijk vertrouwde ik voor mijzelf.

Ik zie hoe de focus op vernieuwing in mijn omgeving mij vaak, misschien wel te vaak, heeft afgeleid van de werkelijk vernieuwing die mij inspireert, het heruitvinden van mijzelf, om zo te komen bij wat nooit vernieuwd, mijn kern, mijn bron, mijn hogere zelf. De vernieuwing die mij helpt om steeds opnieuw te transformeren van OVERLEVEN naar werkelijk LEVEN.

Het begin van een nieuwe ontdekkingsreis SAMENLEVEN

En met deze ontdekkingstocht naar binnen, begint ondertussen een nieuwe nieuwsgierigheid in mij wakker te worden. Nieuwsgierigheid naar deze vernieuwing in mijzelf en andere mensen. Maar ook de vernieuwing die leidt tot het veranderen van ons genetisch materiaal, het veranderen van onze chakra’s, het veranderen van onze populatie met steeds meer mensen met ADHD, hooggevoeligheid, autisme. Steeds meer mensen die we nog steeds het stempel geven dat er iets mis is met ze, dat ze een beperking of handicap hebben. Maar wat, als dit het antwoord van de natuur is op de veranderende wereld? Wat als er een onveranderbaar zelf in hen zit wat ons kan leren om te blijven LEVEN in deze tijd van crisis en verandering? Om te leren van binnenuit te zijn wie we zijn en die diversiteit te bundelen tot nieuwe manieren van samenwerken en SAMEN LEVEN. Wat hebben zij te brengen? Wat kan ik leren? Ik word WEER een stukje meer wakker. Deze vormen van vernieuwing zetten mij in beweging.

Zonder vernieuwing val ik in slaap

Inmiddels, zo’n 6 weken na het verzoek van Maria, en mijn enorm weerstand tegen vernieuwing ben ik tot de conclusie gekomen dat ik niet kan LEVEN zonder vernieuwing. Zonder vernieuwing val ik in slaap, blijf ik doen wat ik altijd deed, leer ik niet meer, verlies ik mijn nieuwsgierigheid. En daarbij gaat het niet om wat anderen vernieuwend vinden, maar om wat ik zelf als vernieuwend ervaar. Wat ik nog niet weet, wat mijn nieuwsgierigheid wekt.

Vernieuwing daagt mij uit, zet mij in beweging, wekt mij uit mijn illusies en patronen, stuurt mij op ontdekkingsreis naar mijzelf en mijn bestemming. Vernieuwing jaagt mij aan om te LEVEN.

En dan schud ik mijzelf wakker. Ik realiseer mij dat vernieuwing een illusie is van de 3 dimensionale wereld. In deze 3D wereld houdt vernieuwing het spel interessante en houdt mij vitaal en nieuwsgierig.
Daarnaast heb ik een bron die verbonden is in een andere dimensie, die niet vernieuwd, en altijd IS.

Ik wil wakker blijven en ondertussen het spel spelen. Mijn ontdekkingstocht in de nieuwe tijd is in ieder geval nog lang niet ten einde.

Dank je wel Maria Mazarakis, voor het aanjagen van dit proces en de gelegenheid om mijn verhaal te delen.
Dank je wel Jan Vaessen, voor jouw scherpe analyse van mijn verhaal en het mooie gesprek dat hieruit weer ontstond.