Het detail dat alles bepaalt

Klein is het nieuwe groot

“Ik ben de laatste weken weer enorm moe. Ik kan bijna mijn bed niet uitkomen”, vertelt Adrie mij tijdens onze ontmoeting. Adrie is een man van over de veertig met een enorme passie voor kunst, natuur en creativiteit. Zijn appartementje is vol gebouwd met allemaal slimme, grappige en bijzondere gebruiksvoorwerpen die hij gemaakt heeft van wat wij allemaal weggooien. Ik zie eigenlijk geen voorwerpen en meubels die je zo in de winkel kunt kopen. Adrie heeft aan de kunstacademie gestudeerd, maar kreeg het moeilijk vlak voor zijn eindexamen. Niet omdat hij niet goed genoeg was, maar omdat de spanning van het eindexamen en het ontbekende terrein daarna hem uit zijn flow haalde. Na een hoop negatieve ervaringen zit Adrie in de Wajong en komt niet aan de slag.

Je hoeft niet…

En nu is hij moe. Moe, omdat een medewerker van het UWV hem heeft verteld dat hij niet meer hoeft te solliciteren en vrijgesteld wordt van alle verplichtingen. Waarschijnlijk denkt de medewerker van het UWV dat hij het goed gedaan heeft. Hij heeft deze man een hoop druk en frustratie bespaard van het moeten solliciteren en steeds weer worden afgewezen. Hij zal niet vermoeden dat Adrie juist enorm lijdt onder het gevoel dat hij is afgeschreven door onze samenleving. Wat hij hoort is: “je doet niet meer mee, je kunt niets bijdragen, dus geef het maar op.” En dat terwijl bijdragen aan iets dat groter is dan jezelf één van de drie krachtige motoren van energie zijn in het leven van mensen. Naast autonomie en blijven ontwikkelen hebben wij het als mensen nodig om bij te dragen aan iets groters en ergens bij te horen. Dit is Adrie voor zijn gevoel ontnomen.

Je mag….

Als ik Adrie vraag naar zijn dromen en talenten, krijgen we een ander gesprek. Hij is super creatief, houdt van de buitenlucht en de natuur en zou het liefst een appartement op de begane grond of een klein huis met een tuin willen. En als het kan, iemand om dit mee te delen. Als ik naar Adrie kijk zie ik hem in de toekomst nog wel klassenassistent worden en bijdragen in het de nieuwe basisonderwijsontwikkelingen op het gebied van techniek, creativiteit en natuuronderwijs. Als ik hem dat vertel zie je hem wakker worden. Binnen twee minuten stroomt hij over van de ideeën om vlierbessen te gaan zoeken met kinderen, om daar sap van te maken en te gaan ‘strandjutten’ rond de school op zoek naar waardevolle spullen om mee te bouwen. Zijn houding verandert en hij ziet er ineens een stuk minder moe uit. Natuurlijk kan ook Adrie een waardevolle bijdrage leveren aan onze samenleving. En natuurlijk heeft Adrie anderen nodig om dit te realiseren.

Tekening van Shirley Warlich

Dit is waar SAMENLEVEN over gaat, toch? Samen gaan we aan de slag zodat Adrie zijn eigen droom kan realiseren en op een waardevolle manier kan bijdragen aan onze én aan zijn samenleving.

Wat als we niets doen..

of wat als we de weg van het goedbedoelde advies van het UWV volgen?

• Adrie gelooft niet meer in zijn eigen waarde en trekt zich verder terug in zijn eigen veilige wereld. Hij voelt zich nutteloos en verwacht geen ondersteuning meer bij het zoeken en vinden van betekenisvol werk.
• Geen perspectief op verandering/verbetering in zijn leven (andere woning, relatie, zijn talenten inzetten, ondernemerschap, of financiële verbetering, en zal op termijn sterk geïsoleerd raken en naarmate hij ouder wordt steeds meer zorg nodig hebben.

Wat als we hem perspectief gaan bieden?

Wat als we als samenleving hem uitnodigen zijn droom waar te maken en zijn talenten (fotograferen, schilderen, technische vaardigheden, sapjes enz….) gaat inzetten ten behoeve van de samenleving en we samen met hem een netwerk om hem heen organiseren die hem ondersteunen bij het realiseren van zijn droom. Wat gebeurt er dan? Stel dat we hem in staat stellen dat te doen? En hij inderdaad als klassenassistent kan gaan werken, of dat hij groepjes mensen in de wijk een zinvolle dagbesteding biedt en daardoor ook die mensen weer kan activeren richting zinvol bestaan…enz.

Wat dan?

• Dan is hij een gelukkig mens en zal blij en voldaan zijn omdat hij van betekenis is
• Dan maakt hij deel uit van een netwerkje van mensen in zijn omgeving die op elkaar letten en elkaar helpen als het even moeilijk is. Zowel bewoners als professionals
• Dan heeft hij weinig tot geen zorg (meer) nodig
• Dan voelt hij dat professionals (UWV enz) hem helpen bij zijn droom, er voor hem zijn, waardoor hij weer vertrouwen heeft
• Dan heeft hij een plek in de samenleving, draagt bij aan het perspectief van de wijk
• Dan heeft hij een aanvullend inkomen, waardoor hij andere woonruimte kan betrekken
• Dan is hij als rolmodel voor andere bewoners
• Dan is hij drijvende kracht achter een biologisch winkeltje in de wijk met niet alleen sapjes, maar ook
  groente uit de tuinen, handwerkjes van ouderen, tekeningen en schilderijen die gemaakt zijn door bewoners. Hij werkt samen met een Syrische vluchteling, een kunstenaar die, wachtend op gezinshereniging, samen met hem creatieve cursussen geeft in de wijk. Het geld dat ze daarmee verdienen zetten ze weer in om de doe- en leerplaats en het winkeltje mooier te maken, waardoor er nog meer mensen mee gaan doen.