De kracht van een goed gevoel

Maar wat als ik daar niet bij kan komen?

Op lichaamsniveau

Emeritus hoogleraar immunologie Pierre Capel heeft lang onderzoek gedaan naar het effect van emoties als eenzaamheid, stress, angst en vreugde op ons DNA en immuunsysteem. Hij schrijft daarover in zijn boek Het Emotionele DNA. Langzaamaan is bekend dat onze emoties een groot effect hebben op het aan- of uitzetten van bepaalde stukken van ons DNA, die ons vitaler of juist minder vitaal en ziek kunnen maken. Goed om te weten dat ‘een goed gevoel’ en positief denken niet iets zweverigs zijn waar je in moet geloven. Hij toont aan dat bijvoorbeeld de emotie eenzaamheid de kans op uitzaaiing bij kanker enorm verhoogt. Het omgekeerde is dan ook waar. Door verbondenheid en liefde te voelen kan de kans dus ook juist worden verlaagd.

Op energetisch niveau

Ook vanuit de kwantumtheorie is inmiddels wetenschappelijk bewezen dat we met positieve gevoelens een energieveld creëren waarmee wij bijvoorbeeld computers kunnen beïnvloeden. Mensen die verliefd zijn blijken vanuit die ‘verliefde’ energie een random-generator (die in principe 50% kop en 50% munt zou moeten gooien) het meest effectief te beïnvloeden. Logisch dat wij dat als mensen ook van elkaar kunnen voelen en erdoor beïnvloed worden. We voelen ons blijer rond blije mensen, dan wij ons voelen rond verdrietige mensen.

Begrijpen met mijn hoofd

Allemaal leuk en aardig om dit te begrijpen. Ik weet dit eigenlijk al heel lang. Toch kan ik er regelmatig niet bijkomen. Het lijkt wel alsof mijn lichaam dan een eigen leven leidt en ik toch in allerlei gevoelens van angst, stress, onzekerheid en pijn terecht kom. Ik lijk een soort onzichtbaar patroon in mijzelf op dat moment niet te kunnen doorbreken.

Mijn pijnlichaam

Eckhart Tolle legt uit dat dit gebeurt door mijn pijnlichaam (‘pain body’). Daarin zitten restanten van pijn uit het verleden. Van mijzelf, maar ook collectieve pijn, van bijvoorbeeld het land waar ik mee verbonden ben, maar in mijn geval ook vrouwelijk pijn. Het pijnlichaam manifesteert zich fysiek in de vorm van turbulentie, boosheid, depressie, angst, zwaarte of verkramping. Ik ervaar het zelf vooral als een soort verkramping of nare trilling door mijn gehele lichaam. Het pijnlichaam zoekt manieren om zich te voeden met nieuwe pijn. Dat doet het op twee manieren: door mijn eigen negatieve gedachten, en door mij aan te zetten om een negatieve reactie bij een ander te ontlokken. En zo creëren ik mijn eigen drama. Keer op keer.

Maar waarom doe ik het dan steeds weer? Tolle legt uit dat ik mij op dat moment identificeer met mijn pijnlichaam en erin wil blijven. Ik ben mij niet meer bewust van mijzelf in het nu en verdwijn naar het verleden en de toekomst. Dit herken ik wel. Ik kom dan in herinneringen of redeneringen over toekomstscenario’s. Dit blijkt een sterker aanwezig patroon in vrouwen. Daar zijn het restanten van de pijn van alle vrouwen die in de geschiedenis het slachtoffer zijn geweest van onderdrukking in de patriarchische systemen van religie en regime. Waar mannen zich meer identificeren met hun denken, identificeren vrouwen zich meer met hun pijnlichaam, aldus Tolle.

Hij legt ook uit dat deze pijn levensenergie is die vast is komen te zitten, dus geblokkeerde levensenergie (oranur zoals Hans Andeweg het noemt). Dus het goede nieuws is, hoe meer pijn ik voel hoe meer potentiële levensenergie erin mij is.

Begrijpen met mijn lichaam

Wat ik te doen heb, is mijn pijnlichaam herkennen als pijn uit het verleden. Ik hoef het niet te begrijpen met mijn hoofd, te weten waar het vandaan komt of welk ‘trauma’ het heeft veroorzaakt. Ik hoeft het alleen maar te (h)erkennen. Daarmee identificeer ik mij er niet meer mee. “Ik ben niet mijn pijnlichaam. Ik ben niet mijn pijn/ angst voor de toekomst/ onzekerheid/ schuldgevoel/……” Zo kan het zich niet meer voeden met mijn negatieve gedachten.
Sandy Freschi geeft in haar video ‘When Emotional Pain Has a Life of It’s Own’ een mooie oefening met het ademen van deze oude pijn via je hart in een mooie steen, om dit ook fysiek te ondersteunen. En inmiddels weet ik hoe fijn het is om al die ‘pijn-plekken’ in mijn lichaam vervolgens vol te laten stromen met kristalheldere energie vanuit mijn ‘zonnetje boven mijn hoofd’. Daarin zitten al die goede gevoelens waar Capel het over heeft, die andere stukken van mijn DNA activeren, waardoor ik mijn lichaam gezonder en vitaler is. Dan ben ik ineens weer in contact met mijn onvoorwaardelijke liefde voor mijzelf en alles en iedereen om mij heen.

En zo ben ik voor even niet mijn pijn, en heeft het geen invloed op mijn gelukkige zelf. Tot het volgende moment dat mijn pijnlichaam mij weer overvalt….

Dan begint het overnieuw:
·     Bewust worden van mijn pijnlichaam
·     Herkennen en erkennen
·     De energie loslaten en laten stromen via mijn hart
·     Een gevoel van onvoorwaardelijke liefde door mij heen laten stromen
·     En daar vol van genieten, zolang als het duurt ;o)