Ode aan prachtige mensen

Er is ons gisteren een prachtig mens ontvallen. In mijn geval een studievriendin die veel te jong, na een lange en moedige strijd, nu de zielenrust mag vinden die haar zo gegund is. Zij heeft mij geleerd hoe waardevol en mooi het leven is, als je durft te leven, ook met de dood voor ogen. Hoe optimisme, goed zorgen voor jezelf, genieten van de kleine momenten en van de lieve, prachtige mensen direct om je heen, het leven het meer dan waard maken.

Waarom doe ik dan nog steeds dingen waar ik buikpijn van krijg? Geef ik nog regelmatig te laat mij eigen grens aan, en zorg ik daarmee helemaal niet goed voor mijzelf? Durf ik niet altijd te zeggen wat ik voel, omdat ik de woorden niet direct kan vinden voor wat ik voel en dan onbegrepen achterblijf? Maar nog belangrijker: waarom ga ik niet volledig op mijn eigen plek staan? Waarom ben ik bang dat ik dan niet (goed) genoeg ben en niet mee mag doen?

Op een dag als vandaag realiseer ik mij weer dat elke dag waardevol is om te kiezen voor wat ik wel wil, wel goed voor mij is en wel mijn plek is. Zodat ik de overvloed in mijzelf kan voelen om van daaruit oneindig dienstbaar te zijn naar de mensen om mij heen.

En ook al lukte het gisteren nog niet, vandaag kan ik het opnieuw doen. En al vooruit-struikelend ontmoet ik steeds weer prachtige mensen die hun best doen om ook mij leren mijn eigen plek in te nemen en net zo prachtig te zijn als zij. Dank je wel prachtige mensen, dat ik ook prachtig kan zijn. Dank ook voor het geduld.

Dank je wel Liesbeth, dat je er was, en dat ik je heb mogen kennen.

Bon voyage!

Ik reis nog even verder op deze aardkloot met nog meer prachtige mensen.