Juichen voor jongeren

Het nieuws staat vol van de huidige jeugd, die maar niet schijnt te deugen: over mobiel gebruik, gameverslaving, radicalisering, taalgebruik. Dit gaat mij enorm aan het hart. Enerzijds, omdat ik moeder ben en al meer dan 25 jaar aan het werk in en aan de maatschappij, waar zij in opgroeien. Ik ben dus medeverantwoordelijk voor het opvoeden en een goede plek (maatschappij) creëren voor onze jongeren.
Anderzijds, omdat ik persoonlijk ook enorm veel jongeren tegenkom, die juist betrokken, geïnspireerd en dapper hun plek aan het ontdekken zijn. Waarom geven we die niet juist veel meer aandacht? Want: wat je aandacht geeft groeit.

Dromen van een mooiere wereld

Afgelopen dinsdag mocht ik met de School voor wereldverbeteraars samen met andere ‘wereldverbeteraars’ met studenten van de HAN 2.0 (een minor voor studenten die hun eigen ontdekkingsreis mogen vormgeven) aan de slag met “bouw aan je eigen droom”. En wat een prachtige jongeren waren daar. Allemaal met hun eigen buikpijn over wat er gaande is in de wereld, in Nederland, in hun omgeving. En allemaal met een verlangen om daar iets aan te gaan doen. Jongens die zich druk maken over asociaal gedrag op straat, over het ingekaderde onderwijs, over dierenleed, over verspilling van spullen. Jongeren met dromen en ambities en niet alleen voor zichzelf. Net als ikzelf destijds. En natuurlijk zaten ze ook op hun mobieltje van tijd tot tijd. Maar ja, ik kletste mijn school en studietijd ook vol. En was dus ook niet continu serieus en doelgericht. Wat ik wel zag is dat zij hulp nodig hebben om van dromen naar realiteit te komen. Daar hebben ze soms even wat geleiding en ondersteuning van mensen met ervaring nodig. Maar ik ben ook weer wakker geschud. Er komt weer een prachtige generatie hoopvolle jongeren aan.

Volwassen verantwoordelijkheid

In mijn belevening helpen we hen niet door maar steeds in de media te benadrukken wat er allemaal mis is en anderen aanwijzen die de schuld daarvan krijgen, of het moeten oplossen. Ik, als volwassene, voel hierin verantwoordelijkheid. Ik wil ze ondersteunen als ik zie dat een jongere dat nodig heeft en aanmoedigen om de wereld te verkennen en zich te ontwikkelen tot een mooie en verantwoordelijke jongvolwassene. En een programma als HAN 2.0 helpt daar natuurlijk enorm bij. Top, Sylvia!

Geboren optimist

Gelukkig ben ik een geboren optimist. Met dank aan mijn ouders die daar zeker hun steentje aan hebben bijgedragen. Ik kijk graag naar het ‘glas half vol’ en heb hoop dat het glas nog voller kan, als we/ik de dingen doe die daaraan een klein stukje bijdragen. Dus dames en heren van HAN 2.0: je mag mij bellen als je even wat ondersteuning of aanmoediging nodig hebt.

Go, go, go!