De Tweede Wereldoorlog in mij

Tijdens de familieopstellingen van afgelopen vrijdag bij Jerphaas werd weer eens pijnlijk zichtbaar hoe de Tweede Wereldoorlog een groot deel van de familiesystemen en patronen in onszelf nog steeds beheersen. Je denkt ‘dat is bijna 75 jaar geleden’, maar niets is minder waar.

De oorlog als aanleiding

Het verlies van een broer of vader, het verraad binnen de familie, een heldendaad die een gezin vaderloos heeft gemaakt… Het zijn grote trauma’s die zich vastzetten in patronen en vervolgens generatie op generatie doorgegeven worden. Vaak zonder dat we het in de gaten hebben en nog belangrijker: zonder dat we op gegeven moment nog weten waar die patronen vandaan komen en waarom we doen wat we doen.Vrijdag brachten er 5 mensen een vraag in, die vervolgens werd opgesteld. In bijna alle opstellingen was er een patroon dat zijn oorsprong had in de Tweede Wereldoorlog.

Patroon ouderrol en kindrol verwisseld

Eén van de herkenbare patronen afgelopen vrijdag was een ouder die niet volwassen kon worden door het wegvallen van één van de eigen ouders in de oorlog en daardoor verteerd worden door het eigen gemis, schaamte of schuldgevoelens. Als gevolg daarvan is hij of zij zelf niet beschikbaar (sociaal emotioneel) voor zijn of haar eigen kind. De kinderen nemen dan uit liefde voor hun ouders hun rol deels of geheel over. Als deze kinderen dan zelf volwassen zijn, laten ze hetzelfde patroon zien. Ze gaan zich weer als kind gedragen en laten hun kinderen, onbewust, de zorg over hen op zich nemen. Dit patroon zag je soms 3 generaties verder nog steeds intact. Dit uit zich in de huidige generatie in angstgevoelens, moeite om volledig open te stellen, emotioneel vluchtgedrag of juist enorme strijd, zonder zelf te weten waarom ze dat toch steeds doen.

Eigen patronen

In mijn eigen familiesysteem herken ik de angst voor te kort, dat met name mijn moeder en haar familie hebben ervaren in de oorlog (leven op waterig soep met bloembollen). Daarnaast herken ik het emotioneel afsluiten als het spannend wordt vanuit mijn oma. Het werd voor haar emotioneel te spannend, nadat ze was weggebombardeerd uit Rotterdam met haar jonge gezin en ongeboren kind. Ze heeft toen haar hart grotendeels afgesloten en is alleen nog maar functioneel gaan leven door te zorgen dat er voor iedereen eten en drinken was. Voor liefde, warmte en verbinding was geen plek. Gelukkig is systemisch een groot deel van dit patroon al in beweging gezet en hersteld via mijn moeder en mijzelf. Toch voel ik regelmatig nog de reflex in mijn lijf. Het vraagt dan bewust de rust en het vertrouwen in mijzelf te herstellen om hier niet meer in mee te gaan.

Terug naar de natuurlijke orde

Het is mooi om te mogen ervaren hoe (familie)opstellingen de natuurlijke orde van steun, vertrouwen en onvoorwaardelijke liefde kan herstellen, ook generaties terug. Door het zelf aan te gaan, kan ik ook mijn moeder en mijn oma met terugwerkende kracht helpen hun hart weer te openen.

Dank Jasper en Janneke, dat ik dit bij jullie opstellingen steeds weer mag ervaren en daarmee ook zelf een stukje heler mag worden, voor mijzelf en mijn familielijnen.

Hoe zouden we al die mensen uit oorlogsgebieden kunnen helpen om niet dezelfde tijd nodig te hebben om oorlogspatronen los te laten, vraag ik mij af.