Hoe trauma leidt tot respect…

Wat kan het een worsteling zijn. Een trauma verwerken, een plek geven en ervan leren. En dat is misschien nog wel lastiger als je autisme hebt. Het vasthouden aan wat je kent, ook al is het een trauma, lijkt nog hardnekkiger.

Pesten raakt diep

In ons huishouden is het pesttrauma van mijn dochter (20 jaar) met autisme een steeds aanwezige gast geweest. Tot gisteren, toen bleek dat zij afgelopen week haar pesttrauma heeft aangekeken, aangepakt en gebruikt om van te leren. Zij was in groep 7/8 van de basisschool gepest door een meisje dat toen al begon te puberen. Destijds is daar op school op zich prima mee omgegaan. Het werd erkend, besproken met de meiden en begeleid. Het meisje dat pestte heeft niet kunnen beseffen hoeveel impact dit heeft gehad op mijn dochter. En laat ik duidelijk zijn, dat kun je ook niet verwachten van een meisje van 11/12 jaar. Zeker niet omdat er autisme in het spel is. Ik heb het zelf destijds ook enorm onderschat. Nu bijna 10 jaar later was het noemen van de naam van het meisje nog steeds reden voor een uitbarsting, boosheid en groot verdriet.

Hulp van levensloopbegeleider

Des te verbaasder was ik om te horen dat mijn dochter gisteren, met hulp van haar levensloopcoach, in gesprek is gegaan met de jongedame die haar destijds heeft gepest. Zij heeft daarbij meerdere malen haar excuses aangeboden aan mijn dochter. Voor beide meiden was dit heftig, maar ook helend. Dit mede dankzij de goede begeleiding van de levensloopcoach, die niet alleen mijn dochter, maar ook de andere jongedame vooraf en achteraf heeft gesproken.

Respect naar beide meiden

Mijn dochter heeft een enorme stap gemaakt in haar sociale vaardigheden, doordat zij zonder uitbarstingen van emoties in gesprek kon gaan en zelfs aan het eind haar recht in de ogen aan kon kijken. Daarnaast is ze gegroeid in haar zelfvertrouwen dat ze problemen en gedoe kan oplossen en achter zich kan laten. Ze kan zelfs de naam van de jongedame noemen zonder heftige emoties. Heel bijzonder.

Ik ben deze jongedame dan ook zeer dankbaar dat zij dit moeilijke gesprek met mijn dochter is aangegaan. Dat had ze niet hoeven doen. Het was ontzettend moedig van haar. Ook zij kan trots zijn op het feit dat zij de consequentie van haar gedrag heeft aanvaard en er iets constructiefs mee heeft gedaan. Dat is heel dapper en dit doet lang niet iedereen haar na. Ik weet niet of ik dat wel had gekund toen ik die leeftijd had. Petje af…

En dank levensloopbegeleider Rick, dat je beide meiden gelijkwaardig hebt begeleid in dit bijzondere leerproces!